İnsan hayatında özel olan bazı değerler vardır

Eskiye dair bir nostalji yazımız..

İnsan hayatında özel olan bazı değerler vardır... Doğduğu evi, büyüdüğü mahallesi, okuduğu okulu, işe ilk girdiği günü ve işyeri, aldığı hediyeleri, kazanımları, yaşadığı anıları, evlendiği salonu ve ilk anne-baba, dede olduğu gün gibi. İleriki yıllarda çocuklarına, torunlarına anlatacağı yaşanmış hikâyeler gibi… Bu değerler kişinin kutsallarıdır, özenle koruyup yaşatılmasını istediği, geleceğe miras bıraktığı vasiyetidir… Hangimiz istemez, çocuğunun elinden tutup gezdirirken, “Bak çocuğum ben bu okulda okudum”… “Bu evde doğdum, büyüdüm”… “Bu salonda evlendim” demeyi...  Toplumlar değerlerini geleceğe aktaramıyorsa eksilebiliyorlar… Saydığımız özellerimizin kaç tanesini torunlarımıza gösterebiliyorsak, o kadar değerlerimize sahip çıkmışız demektir. Kaybedilmiş olanlar kültürel kaybımızdır… Yıkıp yerine yenisini yapmak veya hiç yapmamak, üzerinde uzun düşünülmesi gereken önemli bir konudur. Seydişehir’de, “Bak çocuğum ben burada evlendim” cümlesini, Halk eğitim salonunda evlenenler artık söyleyemiyor. Buhar oldu uçtu, diğerleri gibi… 50 yıllık bir tarihi vardı, kimileri çok değil diyebilir. Altındaki parka (şimdiki taş yığını olan yeşil vadi.) Tam bir kent hafızasıydı. Nevzat Akbaş belediye başkanı döneminde yapılmıştı. Tam bir millet parkıydı. Seydişehirliler bu parkta oturup serinleyip şöyle caddeden gelip geçenleri gönül rızasıyla seyrederdi. Milletin buluşma noktasıydı. Seydişehir şehirlerarası bağlantısı olan ilk eski garaj civarındaki meydanlık alan. Ne oldu dersiniz? Seydişehir’de kentleşmesinde 1971 yılında yapılan eti lojmanları sosyal konutları gözde bir bölgedir. Buranın planından hiçbir belediye başkanı örnek almamış. Bakın kent merkezi beton yığını içerisinde. Böyle nereye gidiyoruz? Bazıları için önem taşımaz hayatı para ve ranttan ibarettir. Hayatı yaşam biçimi haline getiren vatandaşların içleri sızlıyordur bugünkü görünümlere.