Bazen çok düşürüm şu fani dünyada neden bu kadar hayatta kala kaldık ki? Diye! Sevginin hemen hemen kalmadığı günümüzde birçok kez kenara çekilmek istedim. Bazen de köşemde sustum. Ölümlü dünyada hayatı zehir etmişler. Yaşamı, sevinci bir başkasına altın tepsiyle sunmuşlar. Hayat bizlere gülmüyor, Bizlerde hayata! Her bir kenara çekildiğimde her şey zarar olarak dönüyor. İçimin acısı canımı acıtıyor dostum. Yönünü kaybetmiş bir gemi gibi bir oraya, bir buraya savrulup duruyorum. Kendimi neden bu kadar sorguluyorum bilmiyorum. Sanki yalnızlık hapsindeyiz. Sevgi hoşgörü bitmiş. Bu pahalı yaşam niye? Her gün zam! Zam! Sonra herkeste bir gam. Sahi! Hayat bize niye gülmüyor. Kendimiz ettik kendimiz bulduk hesabı. Birisi bu hayatın yükünü semerle sırtımıza neden vurduğunu anlatabilir mi? Saçma bir dünyanın esiriyiz ya, kendimiz olmayı bile unutmuşuz. Kenara çekildiğim şu günler de her şeyi yazıp söylemek istiyorum! İçimi boşaltmak istiyorum. Söyleyecek ne bir sözüm ne de karşımda birisi var. Demek ki herkes ben gibi köşesine çekilmiş. Çevremde kimim var ki diye her bir haykırışımda. Kimse duymuyor. Şu kısacık ömrümüzde hayatımızda yaşadığımız hüzünler, sevinçler, kederler birde sevgi dedik ya! Azıcık içimizde kaldıysa onu bari yaşayalım. Her uyandığınızda çocuğumuzu, bir hayvanı, bir insanı, bir bitkiyi sevelim. Sevgi! Dünyadaki en güçlü ilaçtır. Umudumuz vereceğimiz sevgiyle büyüyen yeni nesiller olsun sevgiyle büyümeleri dileğimizle.