İnternet günlük yaşantımızın bir parçası haline geldi. Öyle bağımlı hale geldik ki ondan vazgeçme imkânı kalmadı. Teknoloji bizim eserimiz değil de biz onun esiri haline geldik. Burada şehirli, köylü, zengin, yoksul, yaşlı, genç ayrımı yok. Her tabakada her yaş grubunda olmazsa olmazımız internet. Yemek içmek kadar önemli hale geldi. Teknoloji kullanımı arttıkça okuma oranları düşüyor. Çocuklar obeziteye yakalanıyor, internet bağımlılığı artıyor, çocuklarda- gençlerde dikkat dağınıklığı, hiperaktivite gibi problemler günden güne artıyor. Eğer öğrenciler de olmasa neredeyse ülkemizde hiç kitap okunmayacak. Okuma oranı yok denecek kadar az. Bunu en son belediyemiz tarafından düzenlenen kitap günlerinde gördük. Genelde öğrenci ağırlıklıydı. Yani İnternet var oldukça yaşam alanlarımız küçülüyor, konuşamıyoruz, kelime hazinemiz daralıyor. Kuşaklar arası kültür çatışmaları kaçınılmaz hale geliyor. Sosyal medyayı bile kötü kullanıyoruz. Düğünü olan da, kahvaltı yapan da, bir yerleri gezen de, camiye giden de hatta cenazesi olup da duyurmakla kalmayıp gururla fotoğraf paylaşıyor, dua istiyor. Biraz edep yahu! Üzüntüsünü yaşayacağı yerde acının reklamını yapıyor. İnsan beğeni almak için bu hallere düşer mi? Kimse kimseyle görüşmüyor, konuşmuyor ama herkesin her şeyden haberi var. Niye? Çünkü internet-sosyal medya ruhları dağıtmış. İnsanlar sadece gösteriş içeren amaçsız hatta saçma sapan fotoğrafların arkasına gizlenmiş bir dünyanın esiri. Eskisi gibi ne akraba ziyareti kaldı ne yardımlaşma ne birlik beraberlik kaygısı. İnternet adeta yaşamı kuşatmış. İnternet çılgınlığının sonu belli değil. Bakalım nereye kadar böyle gideceğiz.