Bencil olmamak adına, aşırı yaptığın tüm fedakarlıklar bir gün gelir sana kocaman zarar olarak geri döner. Her şeyin ölçüsü olduğu gibi fedakarlığın, sevginin, iyiliğinde bir ölçüsü olmalı. Yaptığın fedakarlıklar başkasının yaşamını değiştiriyor senide aşağı çekiyorsa bir bak bakalım bu işten kim kârlı kim zararlı? Fedakarlığı sonuna kadar tüketen insanların merhameti yoktur. Onların sana vereceği tek cevap vardır! Yapmasaydın der çıkar. Tabi ki etrafımızda yardıma, desteğe ihtiyacı olanlara elimizden geldiğince destek olmak insanlık vazifemiz. Ama bunu sürekli hale getirenleri her defasında ayağa kaldırmak onların sorumsuz olmalarını, asalak yaşamaya alışmalarını sağlar. Senden olmayınca başkalarını kullanmaya başlarlar. Ve en acısı kendilerini hep "başarmış " zannederler. Fedakârlık sevginin bir ölçüsüdür. Bir nebze de doğrudur. İnsan birtakım şeyleri sevdiği için feda eder. Siz sevdiğiniz için feda edersiniz ama sevildiğinizden hiç emin olamazsınız. Ta ki vermeyi bırakıp almaya kalkıştığınızda anlarsınız ki, verdiğiniz kadar seviliyorsunuz. Gerçekten desteğe ihtiyacı olan, bir dokunduğunuzda hayatının mucizesini yaşayacak olan insanlarda var. İnsan olabilmemiz için elbette paylaşmayı ve emek vermeyi bilmek zorundayız. Bu dünyadan göçüp gittiğimizde ardımızdan dua edecek insanlar bırakmalıyız. İnsan hem kendini hem başkasını severse mutlu olur. Mutlu olan etrafına huzur dağıtır, umut dağıtır. Kazananlar hepsi kendine inanan, seven insanlardır. Yaş ilerliyor, gençlik gidiyor, sağlık gidiyor. Her gecen gün insandan bir parça götürüyor. İnsan her yaşta yeniden başlayabilir. Her şey zamanında güzeldir. İş, aşk, keyif Vs. Bunları yaşarken hep ileriye bakmak ve yıllar sonrasında olmak istediğimiz yeri belirlemek zorundayız. Kimi insan başkası rahat yaşasın diye pek çok şeyini feda ediyor. Kendini ileride zora sokacak, üzecek, muhtaç edecek fedakarlıklardan kaç! Fedakârlık sınır tanımadan bir tek evlada yapılır. Çünkü o, senin tercihinle bu dünyaya gelmiştir. Hayat çok kıymetlidir!