Sesin anahtarını aradım durdum bütün gün, zamanın kızarmış gözlerinde. Maskelere sığdırılmaya çalışılan maskeli bir dünyanın hezeyanları olmalı yaşadıklarımız. Mesafe, Yaşar Kemal parkında başında ki ağrıya patates sarmış, kaydıraktan kayıyor. Yağmur yağıyor... Vardiyalarda halsizliğin yorgunluğu ile hijyeni paraya çeviriyor işçilerin parmakları. Temizlik vitrinlerin üst rafında, kirli elleriyle gelecek alıcılarını bekliyor. Gülümsemiyor kasiyer kız, alışveriş arabasındaki bir çamaşır suyunun gülümsediği kadar. Yağmur yağıyor... Kasım üzerinde ki sararan hırkasıyla kışın kapısını aralıyor, ağaçların gövdesinde savrulan yaprakların matemi. Bildik bir şarkının tınısı var gökyüzünün dudağında, rüzgâr uzayan saçlarını tarıyor olmalı bulutların. Yağmur yağıyor... Sessizlik, ekmeğin kokusunu bölüşürken Servet fırının karşı kaldırımında, Delikanlı sesini yükseltiyor otobüs durağı. Yağmur yağıyor... Tutulamayan her söz, incitirmiş cümleyi. Cümlelerin yalancı sözcüklerden kurulduğuna inanmak istemiyor yine de insan, vicdan kalabalıkların yüzünde sahibini arayan sokak köpeği. Yağmur yağıyor... Sabahları sevenlerin ülkesi ile nerde bir aydınlık görse ağzına yara bandı yapıştırılmaya kalkılan iktidarlar ülkesi aynı güne uyanıyor, aynı güneşi batırıyor. Yağmur yağıyor... Dolar, alnındaki virüs ateşiyle gerine gerine gezinirken caddelerde, geçmeyen karın ağrısından başını kaldıramayan Türk lirası ara sokaklarda sesinin peşine düşmüş, yuvasını kaybetmiş kedi yavrusu gibi miyavlıyor. Yağmur yağıyor... İlaçların çaresizliği ile insanın çaresizliği arasına sıkışan hayatlar, hayatlarımız. Öksürük, baş ağrısı, ateşin altın çağı, altının laneti olmalı bu. Yaşamın akciğerlerinde nefesi kesilen onlarca beden, sıralı sırasız düşüyor toprağa, karardıkça kararıyor toprak, üşüyor ten. Yağmur yağıyor... Giremiyorum içeri, çıkamıyorum içimden.