Hastalar, kardeşlerim iyileşeceksiniz! Yarın için umutlarını birer birer yitiriyor yeryüzünün yaşayanları. Bir salgın herkesi hiç beklemediği anda beklemediği şekilde ringin köşesine sıkıştırdı. Virüsün savurduğu ilk yumrukta gücü tükendi kollarımızın. Nefesimizi tuttukça nefesi kesildi ciğerlerimizin. İki bin yirmi senesinin aralığında korona virüs karantinasında bir yılını devirmiş, hastalık renginde bir dünyanın yaşayanları olarak şaşkınız hala. Korkulu gözlerle açıyoruz evlerimizin kapılarını, sokağa bakmak pandemi, dışarı çıkmak yüksek ateş. Yeryüzünün alnında dayanılmaz bir ağrı. Yüzümüzde, elimizde, ayağımızda maskeler, aklımızda geçen yıldan gelen o ilk haber, uzak doğudan, Wuhan'dan. Sonra batıdan başlayan telaş, ölümler, yıkımlar, yıkılan ekonomiler. Dolar, altın, borsa endeksleri. Ve sonra turkuaz tabloya düşen o ilk ölüm, sonra onlarca, sonra binlerce. Sonra öğrendik ki bazı ölümlerin rengi turkuaz olmazmış mesela, listeye girebilen turkuaz, giremeyenler herhangi bir renk. Ölüm nerden bilsin ki kendi rengini. Oysa bütün ölümlerin rengi beyazdır, ateşin rengi, ağrının dili, ciğerlerine yetmeyen oksijen, boğazınızdan geçmeyen kuru ekmek bile. Dünya liderleri geçti sonra ölülerimizin üzerinden, ellerinde beyaz beyaz bayraklarıyla. Açlık, işsizlik ve karantinaların başkentleri beyaza boyandı. Bütün dünya bembeyaz sonra. Perdeleri, pencereleri açın. Aralık'ın kapısını araladığı kışın ağzında, "karlı dağlar hep dumanlı mı olur", türküsü. Gökyüzünden bulutlar geçecek birazdan, tankı, tüfeği su. Nakaratına eşlik edecek Anamas yaylasından bu yana doğru bir rüzgâr. Nemli gözleriyle dallara inecek kuşlar, toprağın göğsünde dinlenecek yine belli ki gökyüzü. Umutsuzluklarla dolu bir yılı geride bırakmamıza sayılı günler kaldı. Yeni yıl yeni umutlarla beklenir, bizde öyle bekleyeceğiz elbette. Belki biraz çocukça, belki biraz düşçe bekleyeceğiz. Yeryüzünün insanca yaşamanın rengine boyanması dileğiyle, Nazım ustaya bırakarak son sözü; Hastalar Kardeşlerim İyileşeceksiniz. Ağrılar, sızılar dinecek Yumuşak, ılık. Bir yaz akşamı gibi inecek Ağır, yeşil dalların ardından rahatlık. Hastalar, kardeşlerim, Biraz daha sabır, biraz daha inat. Kapının arkasında bekleyen ölüm değil, hayat. Kapının arkasında dünya, dünya cıvıl cıvıl Kalkacaksınız yatağınızdan, gideceksiniz. Tuzun, ekmeğin, güneşin tadını yeni baştan keşfedeceksiniz. Sararmak limon gibi, mum gibi erimek, devrilmek kof bir çınar gibi ansızdan, kardeşler, hastalar, biz ne limonuz, ne mum, ne çınar. Biz insanız çok şükür çok şükür biliriz, ilacımıza umudu katmasını yaşamak gerek diyerek ayak direyip dayatmasını. Hastalar, kardeşlerim iyileşeceksiniz Ağrılar, sızılar dinecek, Yumuşak, ılık bir yaz akşamı inecek, ağır yeşil dalların ardından rahatlık.