İnsanların duymak istemediği tek kelime ‘ölüm’ sözüdür. En sevdiklerinizin öldüğü haberini aldığınızda onun öldüğüne inanmak istemezsiniz. Çünkü insanda şok etkisi yaratır. O sevdiklerinize ölümü konduramazsınız… Ebediyete göçmüş tıpkı anam, babam ağam ve aile büyüklerimiz gibi… Tüm sevdiklerinizi kaybetmiş olmanın yürek sızını içimizde duyarız. Ölüm! İnsanoğlunun var olduğu günden beri çaresini bulamadığı, çaresiz kaldığı tek konudur. Hayatın içinde aynı kentte, köyde nerde olursak olalım! Sevdiklerimizin ayrılığı hepimizi derinden yaralar. Hayatımıza renk katan neşe veren, hayat veren insanlar hepimizde derin izler bırakır. Mesela ben gazeteciliğe ilk başladığım yıllarda şehrin ilk fotoğrafçısını, ilk saat tamircisini, ilk beyaz eşya satıcısını ve aklıma daha şu an gelmeyen birçok ilklerin sahiplerinin ölümleri beni hep üzmüştür. Çünkü onlarda kentin izleri hatıraları hikâyeleri vardır. Hayatları gibi hep yarım kalmıştır. Seydişehir’in tarihi yüreklerinde atardı. Tıpkı yakınlarım gibi yüreğime dokunan ender insanlardandı. Yakın zamanda kimler gitmedi ki! İçimizden kopan en son değerli insanlardan biri Ortakaraören eski belediye başkanlarından Hasan Hüseyin Cansever abimizin ölümü! Duyunca benim yüreğimde sızı oluştu. O da yaşamında ilklerini yaratanlardan hizmetkâr biriydi. Derin izler bıraktı arkasında! Ne zaman çarşıda karşılaşsak yolun ortasında durur bir saat belki iki saat anılarını anlatır bende büyük bir zevk ile dinlerdim. Hangi yürek ayrılığa alışır? Ömrümüzde kaç kişi var çocukluğumuzdan gençliğimizden yadigâr? Kaçı yanımızda? Kaçı sadece hatıralarda? Bundan sonra kimlerin ölümü daha kaldırır kalbimizi? Genç değiliz biliyorum her gidenle biraz daha eksiliyoruz, daha çok acıtıyor vedalar daha çok kanatıyor içimizi. Bu hayattan kopan değerli insanlarımız sizler sevdiklerinize kavuşurken bizler bu fani dünyada sizsiz kaldık. Yaşam devam ediyor! Sizleri Unutmayacağız... Nurlar içerisinde yatınız!