Bu kadar olumsuzluktan sonra gülmeyi unuttu resmen milletimiz. Siz de mutlaka gözlemlemişsinizdir. İnsanlar barut fıçısı gibi. Kızgın, üzgün, moralsiz insanlar arasında sokakta gülen, kahkaha atan insan gördüğümüzde resmen terbiyesiz diye itham eder hale geldik. Peki, bunun sorumlusu ki? Ortalama bir genç ne ister? Aklıma ilk gelenler şunlar: İyi bir eğitim almak. İlgi alanlarına yönelik olarak kendisini özgürce geliştirebilmek. Kendine uygun iş bulabilmek. Beslenme, barınma, eğitim, sağlık, ulaşım, altyapı, iletişim vb gibi insan hakkı da olan ve Anayasa ile güvence altına alınan hizmetlere ücretsiz ya da düşük bir ücretle erişebilmek. Sağlıklı bir yaşam sürebilmek. Hayat ve gelecek garantisine sahip olabilmek. Sevdiği insanla evlenip mutlu, huzurlu bir yuva kurabilmek. Bu devirde yuva kurabilmek çok zor! Bir gencin ailesiyle mutlu bir yuva kurabilmenin maliyeti nedir? Bir ev satın almak için ömrünün kaç yılını tüketmesi gerekiyor gençlerimizin? Bir çocuğun doğumu, masrafları, eğitimi ne kadar tutuyor? Biliyor musunuz? Altın takmaktan söz etmiyorum zaten! Ben bir örnek vereyim. Diktatör diye suçlanan vahşi bir şekilde devrilmesine göz yumulan Libya Lideri Kaddafi bile, yeni evlenen gençlere ev verip maaş bağlıyordu. Bunun binde birini yapabiliyor musunuz? Sonuç olarak; gençlere umut vermiyorsunuz, güven vermiyorsunuz, çözüm sunmuyorsunuz. Sonuç olarak gençlerimizin yaşamlarını heba ediyorsunuz. Türkiye, bağımlı ve kötü yönetimler yüzünden genç nüfusun avantajını kullanamıyor. Almanya, Norveç ve İtalya gibi ülkeler genç nüfustan yararlanabilmek için yırtınırken, biz elimizdeki büyük kaynağı çarçur ediyoruz. Bu yüzden fabrikalarımızda tarlalarımızda neredeyse hayatın her alanında bizim gençlerimizin yerine Suriyeli ve Afgan işçiler çalışıyor. Koyunumuzu danamızı Afganlar güdüyor. Sanayide Afgan işçiler çalışıyor. Kendi gencimizin hayatlarını neden karartıyoruz?