Keşke çocuk kalsaydık

Herkesin anısında çocukluk anıları vardır. En güzel zamanlar ana, baba ve kardeşlerle birlikte olunduğu zamanlardır.

Bazen insan o zaman tünelinin içerisine girer o günleri yaşanmışlıkları hayal eder. Çok güzel günlerdi. O zamanı durduramıyoruz elimizde değil. Evet, büyüdük, daha dün küçük bir çocuk idik. Yaşamayı çok seven çocuklardık. Baba ve analar ile el ele tutuşup gezdiğim günler hep olmuştur. O güzelim günler ne de çabuk gelip gittiler. Sokaklarda akşama kadar oynarken arkadaşlarla yorgun argın girerdik o minicik yataklara.  Evet, büyüdük. Çocuktuk bir an evvel büyümeyi hayal ederdik. Karmış çamurmuş doluymuş onları mı dert ederdik. Küçüktük çocuktuk bizler güzeldik  Bayramlar hep özeldi. Elbiselerimiz en güzelleri idi. Gülüşlerimiz umut idi büyüklerimize. Yürürdük oynardık sokaklarda yorulana kadar bazen de akşam olana kadar. Yaramazdık rahat durmazdık. Biz çocuktuk hem de yerinde durmayan çocuklar. Beraber oynar beraber yaşardık. Öyle ya da böyle çok şey yaşandı. Yaşanırken bizleri de büyüttü zaman. Haberimiz olmadan farkına varamadan büyüdük. Hayalini kurduğumuz o yaşlara geldik.   Keşke hep çocuk kalsaydık. Büyümeyip o sokaklarda çocuk kalsaydık.